در حالی که منابع آبی ایران تحت فشار بی‌سابقه خشکسالی و تغییرات اقلیمی قرار گرفته، کشت فراسرزمینی به ‌عنوان یک راهبرد ملی در برنامه هفتم پیشرفت، بار دیگر در کانون توجه قرار گرفته است. اجرای این سیاست نه فقط راهی برای تامین پایدار محصولات استراتژیک و کاهش وابستگی به واردات تلقی می‌شود، بلکه می‌تواند با بهره‌گیری از منابع سرزمینی کشورهای دیگر، الگویی نوین از کشاورزی در عصر بحران منابع باشد.

با آغاز بهار و فصل برداشت میوه‌های نوبرانه، بازار محصولات باغی هر سال بدتر از سال گذشته وارد مرحله‌ای از آشفتگی و رشد بی‌سابقه قیمت‌ها می‌شود، به عنوان مثال چغاله بادام، به ‌عنوان شاخص‌ترین نوبرانه بهاری، امسال با افزایش قیمت چشمگیر خود در رهاشدگی بازار تا کیلویی یک و نیم میلیون تومان رسیده و بدین ترتیب نوبرانه‌ها تبدیل به نمادی از شکاف طبقاتی در بازار میوه می‌شود.

بحران آب در کشور روز به روز افزایش می‌یابد، بخش کشاورزی که بیشترین آب کشور را مصرف می‌کند، در صورت ادامه خشکسالی‌ها و نبود مدیریت دولت، با چالش مواجه شده و امنیت غذایی میلیون‌ها ایرانی تهدید می‌شود، با ورود ۲۸ استان به وضعیت تنش آبی و تداوم سومدیریت منابع، زنگ خطر برای بخش کشاورزی به صدا درآمده است.

در روزگاری که خاک تشنه‌تر از همیشه و سلامت عمومی درگیر باقیمانده سموم شیمیایی است، کشاورزی ارگانیک در ایران، نه یک انتخاب لوکس بلکه ضرورتی برای آینده‌ای پایدار است.

در حالی که کمبود آب و تغییرات اقلیمی، کشاورزی ایران را به چالش کشیده‌اند اما فناوری‌های دیجیتال مانند سیستم‌های آبیاری هوشمند و پهپادها در حال بازتعریف آینده این صنعت هستند و نویدبخش پایداری و بهره‌وری بیشترند.

در سالی که «سرمایه‌گذاری در تولید» به‌ عنوان شعار ملی ایران مطرح شده، امنیت غذایی بیش از همیشه به‌ عنوان یک اولویت راهبردی برجسته شده است. وابستگی به واردات در برخی محصولات اساسی، کشور را در برابر بحران‌های جهانی آسیب‌پذیر کرده و ضرورت سرمایه‌گذاری هوشمند در کشاورزی را دوچندان ساخته است.

سرمایه‌گذاری خارجی در کشاورزی ایران، فرصتی طلایی برای جهش تولید و ارزآوری است اما بدون نظارت و برنامه‌ریزی، می‌تواند به وابستگی و تخریب منابع منجر شود. در حالی‌ که کشورهای همسایه با جذب سرمایه‌های کلان، کشاورزی خود را مدرن کرده‌اند اما ایران هنوز از ظرفیت‌های بالقوه‌اش بهره کافی نبرده است.

در سالی که «سرمایه‌گذاری برای تولید» محور اقتصاد ایران شده، زنان و جوانان روستایی می‌توانند با خلاقیت و توانمندی‌های خود، نه‌ فقط موتور توسعه کشاورزی باشند، بلکه مهاجرت معکوس را رقم بزنند و روستاها را به کانون‌های تولید پایدار تبدیل کنند.

در سالی که سرمایه‌گذاری در تولید به عنوان شعار ملی ایران مطرح شده، کشاورزی پایدار و ارگانیک بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. این رویکرد نه‌ فقط سلامت جامعه و حفظ محیط‌زیست را تضمین می‌کند، بلکه فرصتی طلایی برای ورود به بازارهای جهانی با ارزش ۲۰۰ میلیارد دلار فراهم می‌آورد.

با اعلام «سرمایه‌گذاری در تولید» به‌ عنوان شعار سال ۱۴۰۴، توجه‌ها به بخش کشاورزی و نقش یارانه‌ها در افزایش تولید جلب شده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که سیاست‌های حمایتی، در برخی موارد موفقیت‌آمیز بوده و در برخی دیگر، نتیجه‌ای جز اتلاف منابع نداشته است. اصلاح این روند، مستلزم هدفمندسازی یارانه‌ها، شفافیت دیجیتال و تمرکز بر زنجیره ارزش است.